PREEK VAN PASTOOR/PLEBAAN R. WAGENAAR, GEHOUDEN OP ZONDAG 5 MAART 2023 IN DE ST. JOZEFKATHEDRAAL TE GRONINGEN.

Tweede Zondag van de Veertigdagentijd – A

In deze decennia zien we, hoe de samenstelling van onze bevolking enorm veranderd is door zovele vreemdelingen uit alle delen van de wereld, die hier zijn komen wonen, dikwijls hier in ons land hun toevlucht hebben gezocht. Zoveel verschillende talen horen we om ons heen. Vreemdelingen zijn vaak ontwortelde mensen in een onbekend land en een onbekende cultuur.

Maar ook wij, christenen, zijn vreemdelingen in deze wereld, want ons vaderland is in de hemel, al is die voor velen ver uit het zicht geraakt.

Net als Abraham zijn ook wij geroepen tot een nieuw bestaan en moet ons leven zijn wortels vinden in God. Abraham was een gesettled man, rijk, in aanzien. Wat kon hij zich nog meer wensen. Dan roept God hem op weg te gaan naar een nieuw bestaan, al zijn zekerheden opgevend. Of hij daar zin in had wordt niet gezegd. Maar hij ging wél, bemoedigd wellicht door de belofte van zegen over alle geslachten.
Hij gehoorzaamde God. Zo nam God het initiatief, na de breuk met de eerste mensen, om met Abraham de dialoog weer op gang te brengen. Het “ja” van Abraham staat aan het begin van het Joodse volk in het Oude Verbond, zoals het “ja” van Maria aan het begin staat van het Nieuwe Verbond.
Menselijke zekerheden opgevend, die ook nooit blijvend zijn.

Dat beseffend, mogen wij, als Abraham, op weg gaan in ons leven, met God aan onze zijde, om eens met Hem in heerlijkheid te verkeren. Maar dat gaat altijd eerst gepaard met lijden en dood. Ieder krijgt op enigerlei wijze zijn deel daarin en de dood treft allen. Maar het einde van het leven is niet het einde van het bestaan.

Dat wil Jezus zijn leerlingen duidelijk maken in Zijn stralende gedaanteverandering op een hoge berg, waarin de berg Tabor wordt gezien, eenzaam en hoog in een vlak land; Christus stralend als de zon, glanzend als het licht met Mozes en Elia, staande voor de Wet en de Profeten in ver vervlogen tijden. In een heilig gesprek, sacra converzatione.

Abraham liet los, Petrus wilde vasthouden, zo menselijk, niet begrijpend.

Het was even een vooruitzicht op de heerlijkheid, die zou komen, maar eerst door lijden en dood heen. De hemelse heerlijkheid is geen gemakkelijke, goedkope vreugde. Echte vreugde is altijd een gewonnen vreugde en dan ook pas echte, verdiende. Per aspera ad astra –  door het harde tot de sterren, zei men in de klassieke oudheid.                                                                                Per crucem ad lucem – door het kruis tot het licht, zeggen wij, christenen.

Het is ook onze roeping in deze Vastentijd deel te hebben aan het lijden van de Heer en de weg te gaan, die God ons wijst, in de zekerheid van zijn belofte en zijn reddende nabijheid.

Dat wij zó, met Christus, opgaan naar het Paastriduüm, waarin wij zijn lijden, dood en verrijzenis gedenken en vieren, uitziend naar ons hemels vaderland.

Amen