PREEK VAN PASTOOR/PLEBAAN R. WAGENAAR
GEHOUDEN OP ZONDAG 31 DECEMBER 2023
IN DE ST. JOZEFKATHEDRAAL TE GRONINGEN.

Het Feest van de H. Familie is nog niet zo oud: pas einde 19^e eeuw ingesteld door Paus Leo XIII. Toen was onze Kerk net gebouwd en werd bij de voorstelling van het leven van Jozef ook een grisaille aangebracht, waarin de Heilige Familie wordt getoond.

Mogelijke reden is geweest om het Heilig Huisgezin ten voorbeeld te stellen, is de Frans/Duitse oorlog van 1870, die ook vele gezinnen had getroffen.

Ten voorbeeld ook, om een zegen te vragen over het Christelijke gezin.

Ja, het gezin is de eerste levensschool voor ons, ontvangende mensen. Alles hebben wij ontvangen, het leven, de liefde, ook het geloof. De ouders hebben ons het leven met Onze Lieve Heer, die de levensadem in ons heeft geblazen, zoals in het 2^e scheppingsverhaal zo mooi wordt gezegd. Liefdevol zijn we ontvangen door onze ouders. Zo hebben wij de liefde ervaren, voor wij die zelf vorm konden gaan geven. De eerste levensjaren zijn zo fundamenteel belangrijk, omdat daarin de basis van onze verdere ontwikkeling wordt gelegd.

In harmonie, met kleine weerbarstigheden, vindt daar de eerste vorming plaats, ook in het doorgeven van het geloof: een kruisje op het voorhoofd vóór het slapen gaan, het Onze Vader en het Wees gegroet leren en bidden. Dat kan al, als kinderen 3 of 4 jaar oud zijn. Ze leren gemakkelijk uit hun hoofd en er is ook een drang, om erbij te horen, mee te kunnen doen. Bij het verhalen voorlezen, als ze iets groter zijn: al bestaan er ook kinderbijbels voor peuters. Samen bidden bijvoorbeeld voor het slapen gaan, een mooi intiem moment en ook aan tafel in dankbaarheid, dat wij het zo goed hebben. We leren er ook delen met andere kinderen, thuis en in de familie, of in de buurt.

We leren er ook iets van beproeving in conflicten en lijden. Het is ook, in die jonge jaren, een school van gehoorzaamheid. Wat wel, en wat niet kan, wat moet en wat wezenlijk van belang is om structuur in het leven te krijgen en orde.

Soms krijg ik de indruk, dat ouders niet meer ouders durven zijn. Zoals een jonge vrouw in de kinderopvang mij zei, dat er zoveel onderhandeld moet worden tussen ouders en kind. Op een gegeven moment hakte zij de knoop door. Ze moeten naar school en ook naar de Kerk in die eerste 12 jaren. In de puberteit kan men wat soepeler zijn.

Het is in het belang van het kind en ze hoeven niet alles meteen leuk te vinden. Later hebben zij daar juist goede herinneringen aan, wat eerder lastig was.

Het gezin is de eerste en onvervangbare school van het maatschappelijk leven.

Allang staat het gezin onder druk door tal van ontwikkelingen in onze samenleving – natuurlijk vele breuken, een gevaarlijke knak in het basisvertrouwen van het kind en ook door allerlei losse relaties, waarin kinderen nu worden geboren. We leven in een tijd van grote wanorde, nu nog versterkt door vreemde man/vrouw theorieën, waarbij het lichaam inwisselbaar lijkt geworden en waar kinderen in hun ontwikkeling, die ook onzekerheid inhoudt, worden geconfronteerd. Wat dit later voor tragische gevolgen kan krijgen, wordt niet genoemd.

Maar je chromosomen blijven, zoals je geboren bent.

Een belangrijke voorwaarde, om tot een betere samenleving te komen is, dat mensen het huwelijk weer ontdekken als een heilig en duurzaam gegeven, door de Schepper ingesteld. En dat men daar serieus en niet lichtvaardig instapt.

Vooral mogen we beseffen, dat God er in goede en kwade dagen is, om ons bij te staan in hoop en vertrouwen.

Laten we bidden voor onze gezinnen in deze moeilijke tijden.

Dat wij mogen meebouwen aan een menselijker samenleving met de hulp van Gods genade.

Amen.