PREEK VAN PASTOOR/PLEBAAN R.WAGENAAR
GEHOUDEN OP ZONDAG 16 JULI 2023
IN DE ST. JOZEFKATHEDRAAL TE GRONINGEN.

 

Onlangs las ik het boekje Tijdgeest van Rik Torfs, emeritus hoogleraar Kerkelijk recht in Leuven. Daarin staat de gedachte, dat veel mensen op het ogenblik van een ondiep geloof in een ondiep ongeloof zijn beland. Van een formeel doen van kerkelijke plichten, zoals “iedereen” dat deed, naar een loslaten daarvan, omdat zovelen dat nu doen. Van een goede praktijk zonder veel diepgang, naar een niets, beleefd als een bevrijding, vrijheid. Maar ook een grote leegte, die dan soms wordt opgevuld met spiritualiteit, wat dat zonder een verbond met God, ook moge inhouden.

Een hele business rond “mindfullness” heeft zich ontwikkeld, maar is natuurlijk toch surrogaat. Katholieken zijn meer doeners dan denkers, zei iemand eens. Gebeden prevelen, kaarsjes opsteken, misschien wijwater sprenkelen, rozenkrans bidden, op bedevaart gaan, zoals actieve doeners ondernemen, zich geborgen voelen in liturgische vieringen.

Maar breed is met het Godsbesef ook het zondebesef verdwenen. Als er geen zondebewustzijn meer is, wordt vergeving onmogelijk. Wat doe ik nu voor kwaad? En toch is er van alles mis: een vergroving van omgangsvormen, zovelen met psychische klachten, zovelen, die gewoon de weg kwijt zijn en zwerven, die niet weten, wat ze willen met hun leven. De wachtkamers van zieledokters, zoals psychologen ook wel weten, geven tal van aanklachten, oordelen en veroordelingen in tamelijke willekeur – geen vergeving. Er heerst een geestelijke wanorde. Wat krijgen onze kinderen nog aan grote waarden mee? Als het visioen verdwijnt, verwildert het volk, staat in het Boek Spreuken.

Toch zijn velen zoekend naar dat visioen, naar God – jonge mensen vinden de weg naar de Kerk – een miljoen Katholieke jongeren gaat eind van de maand naar de Wereldjongerendagen, deze keer in Lissabon.

Nee, over de Kerk hoeven we ons geen zorgen te maken. Die gaat altijd door, al 2000 jaren en lezen we niet in het Oude Testament, dat ook Gods uitverkoren volk het telkens weer laat afweten, maar ook de Heer weet terug te vinden? We lijken ons nu vast te klampen aan de natuur, klimaat , stikstof. De bodem moet gezuiverd worden. God is weg, nu storten we ons op de aarde.

Hoe staat het met de bodem van ons hart?

Het zaad valt op verschillende bodems, hoorden we in het Evangelie – goede, mindere, slechtere bodems en navenant het aantal vruchten. Misschien mogen we wat betreft de goede bodems met een veelvoud aan vruchten de heiligen rekenen, die met niets begonnen, nee: wier hart vol was van Christus en van daaruit klein begonnen, maar zoveel tot stand hebben gebracht. Ik denk aan grote ordestichters, Franciscus, Dominicus, Ignatius, om er een paar te noemen. En er zijn tallozen, die zoveel goeds tot stand brachten in hun gezinnen, omgeving.

De bodem van ons hart moet bewerkt worden. Daartoe hebben we alle genade ontvangen in de Sacramenten en ontvangen wij die telkens weer, maar wat doen we ermee? Is niet onze opdracht van een ondiep geloof te groeien tot verdieping, in ons bidden, ook op de weekdagen, in onze omgang met elkaar.

Dat het Christus beeld, de navolging van Christus, tegen de tijdgeest in, tot nieuw leven mag komen. HIJ moet groter worden in ons. Dát geeft innerlijke rust, een goede bodem voor de problemen van hier beneden.

 

Amen.