PREEK VAN PASTOOR/PLEBAAN R. WAGENAAR
GEHOUDEN OP ZONDAG 3 SEPTEMBER 2023
IN DE ST. JOZEFKATHEDRAAL TE GRONINGEN.

Als priester maak je zoveel mooie dingen mee, in de sacramentenbediening, in de ontmoeting met mensen en in het bijzonder in deze tijd, waar het geloof voor velen weg is gevallen, telkens weer jonge mensen, die God zoeken, die bidden en tot een “ja“ aan God willen komen in het ontvangen van het Doopsel. En dat gebeurt niet alleen hier, maar in alle grote steden – ja, dáár gebeurt het – niet zozeer in de dorpsgemeenschappen, die steeds kleiner worden.

Maar ook, zoals het leven nu eenmaal is, maak je droevige dingen mee en dan doel ik nu op mensen, die geloofden en naar de Kerk gingen, maar die door een droevige gebeurtenis in hun directe omgeving, de deur naar God hebben dichtgeslagen in boos verwijt.

Zo kun je dat ook lezen of horen via onze media: Een God, die dit toelaat, is geen God van liefde.

Natuurlijk weten we, dat de wereld door alle tijden heen en ook nu vol van ellende is door rampen, door oorlogen, geweld en ook in het gewone, eenvoudige leven, door mensen vooral. Het is een gegeven van onze aardse werkelijkheid. We zien het op televisie, we lezen het in de krant en meestal gaat het min of meer langs ons heen - ver weg – tot het ons persoonlijk treft.

Dan komt het erop aan.

Zeggen we met Job: De Heer heeft gegeven, de Heer heeft genomen, de Naam des Heren zij geloofd, zoals onze protestantse medechristenen bij een uitvaart zeggen, in berusting? Aanvaarden we het, zoals we ook het goede van God, dat er is, aannemen? Of ballen we onze vuist tegen God?

Het leven gaat, zoals het gaat, met vreugde en verdriet en onze hele geschiedenis is in bloed gedrenkt door wat mensen elkaar aandoen.

Maar is het logisch, om God verwijten te maken? Wat voor godsbeeld hebben wij? Wij geloven niet in een straffende God, maar in een barmhartige God – vol erbarmen, zoals we telkens weer lezen in de Heilige Schrift, met name ook in de Psalmen. Is het te begrijpen, dat men God verwijten maakt?

Wat doet een kind in diep verdriet? Het gaat naar zijn ouders en in een omhelzing huilt het uit. Anderen, daaromheen, troosten mee.

In nood , in ellende en verdriet moeten we niet loslaten, maar juist ons stevig vasthouden aan het touw, aan God, die groter is dan ons hart. Bij Hem troost en kracht vinden, die wil, dat alle mensen gered worden.

Uit de diepte roep ik tot U – De profundis clamavi ad te, Domine. Dat lezen we ook in de Psalmen: In nood, niet begrijpend, God zoeken.

Zeker, we kunnen ook beproefd worden in ons geloof. De Bijbel is er vol van: Abraham, Mozes, de profeten en tenslotte Christus zelf. Ja, God is in Christus zelf door alle beproeving en lijden heengegaan. “Vader, laat deze kelk aan Mij voorbijgaan – echter, niet Mijn wil, maar Uw wil geschiede”.

Christus is door het lijden heengegaan en heeft het laatste kwaad, de dood, in Zijn dood en verrijzenis overwonnen. Geen eindpunt meer, maar doorgang naar het volle leven.

Zo zijn de martelaren en talloze andere heiligen voorbeelden voor ons van trouw door alles heen.

Paulus zegt in zijn brief aan de Romeinen: “Het lijden van deze wereld weegt niet op tegen de heerlijkheid, die ons te wachten staat”.

Zo mogen de beproevingen in ons leven, ook die wij van elkaar ondervinden, ons juist bij Christus brengen. Dan sluiten wij ons niet af, maar gaan wij door het dal heen, opwaarts, zoals de Kerk door de geschiedenis heen.

Christus zegt vandaag in het Evangelie: “Wie Mijn volgeling wil zijn, moet zijn kruis opnemen, zichzelf verloochenen, het leed, het lijden aanvaarden en verdragen”, zoals Hijzelf heeft gedaan.

Dan zijn wij echte Christus navolgers – volhoudend.

Christus zegt elders in het Evangelie ook: “Komt allen tot Mij, die belast en beladen zijt en Ik zal u verkwikken – het lichter maken”.

Zorgen en verdriet met anderen delen, helpt ons, maar dat is vaak maar tijdelijk.

Christus trekt het hele leven met ons mee, in vreugde en verdriet, in goede en kwade dagen, zoals bruid en bruidegom elkaar beloven. De kwade kunnen de beste worden, in vertrouwen en volharding.

Dat bewijst ons geloof in Christus.

Amen.