PREEK VAN PASTOOR/PLEBAAN R. WAGENAAR
GEHOUDEN OP ZONDAG 22 OKTOBER 2023
IN DE ST. JOZEFKATHEDRAAL TE GRONINGEN.

Op deze missiezondag wil ik de patrones van de missies, de H. Theresia van Lisieux, onder uw aandacht brengen.

Zelf is ze nooit missionaris geweest, zoals wij dat kennen. Eerder het tegendeel ervan. Ze leefde als Karmelietes in een klooster in Lisieux, was lichamelijk zwak en stierf slechts 24 jaar oud, één geschrift nalatend, “L’ histoire d’une âme”, de geschiedenis van een ziel. (De kleine Theresia ter onderscheiding van Theresia van Avila).

In 1873 is zij geboren, nu dus 150 jaar geleden, in Alencon (Fr.), als jongste van 9 kinderen, van wie er 4 jong stierven en 5 kloosterzuster werden. Haar moeder stierf, toen ze 4 jaar oud was.

Op 15 jarige leeftijd mocht zij in het klooster intreden, terwijl 18 jaar de eigenlijke leeftijd was, met speciale toestemming van de Paus, die op haar vraag antwoordde: “als God het wil”.

Als kind voelde ze, tijdens een periode van depressiviteit en tijdens haar Eerste H. Communie, heel sterk de liefde van Christus.

Om Hem te dienen wilde ze missionaris worden in China. Toen haar zussen intraden bij de Karmelietessen van Lisieux, verruilde zij haar missie-ideaal voor een contemplatief/ beschouwend ideaal.

Haar geestelijke weg is de weg van de gewone kleine dingen, de kleine weg, die zij nederig en vol vertrouwen op God en met Hem verrichtte, om daardoor de hele wereld voor God te veroveren.

“Het is vertrouwen en niets dan vertrouwen, dat ons naar de liefde moet leiden”, schrijft ze in haar dagboek. Zo wilde ze een getuigenis afleggen van haar geloof.

Theresia was geestelijke zuster van verschillende missionarissen, die ze begeleidde door haar brieven, gebed en door voortdurende offers te brengen.

Ja, haar leven was een lange, zware reis door een donkere tunnel van twijfel en onzekerheid, een uitputtende klim langs de kleine weg van de dagelijkse beproevingen. Ze wilde liefde brengen omwille van Christus, alles verdragen omwille van Hem.

Rozen wilde zij brengen, maar van haar medezusters kreeg ze vaak meer

doornen dan rozen.

Waar kwamen deze ijver, deze missionaire kracht en deze vreugde vandaan, om voorspreekster te zijn, vraagt de Paus zich af, in zijn brief over de H. Theresia, net uitgekomen.

Twee gebeurtenissen uit haar leven zijn bepalend. Kerstmis 1886, 13 jaar oud en als jongste vertroeteld, is haar vader vermoeid na de Nachtmis naar bed gegaan en was er dus niet bij, toen ze haar cadeaus uitpakte. Tranen met tuiten, maar ze bedwong snel haar tranen en ging vol vreugde naar haar vader.

Op deze avond, Kerstavond, dat Jezus zichzelf zwak had gemaakt uit liefde voor ons werd haar ziel sterk. In een paar tellen was ze uit de gevangenis van haar egoïsme en zelfmedelijden gekomen. Ze begon te voelen, dat naastenliefde haar hart binnendrong met de behoefte zichzelf te vergeten.

Van toen af richtte ze haar ijver op anderen, opdat zij God zouden vinden.

Dat was haar dagelijkse voornemen: Jezus geliefd maken, voorspreekster zijn voor anderen. Naar Jezus’ voorbeeld was haar ijver vooral gericht op de zondaars. Een tweede gebeurtenis maakte dit duidelijk.

Theresia hoorde over een man, die ter dood veroordeeld was voor de brute moord op drie mensen, maar hij wilde niets van het geloof weten. Ze bad vurig voor zijn bekering. De executie vond plaats en de volgende dag las ze in de krant, dat de man, vlak voor hij zijn hoofd op het blok legde, plotseling gegrepen door een ingeving, het kruisbeeld pakte, dat de priester hem aanreikte en het tot drie keer toe kuste.

Dat is de kracht van een voorbede, bewogen door naastenliefde.

Geloof is geen verdienste, maar genade. Zo vond Theresia haar kleine weg. Vertrouwend op God. Dan ligt de weg naar heiligheid voor ieder open, eigen zwakheid aanvaarden en zichzelf als instrument aan God aanbieden.

Nederigheid als levensopdracht en streven naar volmaaktheid met God voor ogen, ons uiteindelijke levensdoel.

Haar godsvertrouwen werd op de proef gesteld, toen tuberculose bij haar werd geconstateerd. Haar lijdensweg getuigt van een diepe verbondenheid met Christus in een donkere nacht.

Zoals de H. Johannes van het Kruis had beleefd, voor haar de leraar van Gods liefde en intimiteit. Zij bad voor de heiligheid van de priesters en van de Kerk en voor de bekering van wie Christus nog niet kennen.

In een geur van heiligheid stierf zij.

Theresia wordt altijd afgebeeld met een overvloed aan rozen (zoals in deze Kerk achterin). Na mijn dood zal ik het rozen laten regenen, zei ze. Zoveel, dat ze meteen een volksheilige werd. Tot in de hemel voorspreekster voor ons.

Missionarissen zijn niet alleen zij, die ver de wereld intrekken.

Een missionaris leeft als een instrument van Gods liefde, zegt de Paus in zijn brief, waar hij of zij ook is, zo wij hier. Uiteindelijk gaat het om de liefde in ons dagelijkse leven, met God en met elkaar.

Amen.