PREEK VAN PASTOOR/PLEBAAN R. WAGENAAR
GEHOUDEN OP ZONDAG 3 DECEMBER 2023
IN DE ST. JOZEFKATHEDRAAL TE GRONINGEN.

Advent komt van het Latijnse woord Adventus. Adventus Domini: de komst van de Heer.

Want wij leven in de eindtijd sinds Christus Hemelvaart.

Op deze eerste Zondag wordt onze blik daarop gericht, zoals in de afgelopen Zondagen van het voorbije kerkelijk jaar, op de wederkomst van de Heer en hoorden we wederom de oproep tot waakzaamheid, want ge kent dag noch uur.

Uit Jesaja hoorden we de eerste Lezing, hoe God in Christus de hemel opende. Het is een oproep tot God, onze Vader – immers de loomheid van het volk, dat zijn God heeft vergeten, veroorzaakt de nood en smart, die daaruit voortvloeit. Dat is zo’n 600 jaar vóór Christus geschreven. Het zou gisteren geschreven kunnen zijn en waarschijnlijk in elke eeuw vóór deze, waarin wij leven.

De smeekbede klonk in het openingsgebed: Heer, gij lijkt zo ver weg. Kom in ons midden, doe ons hoopvol uitzien naar uw redding.

Ja, wij meenden God niet meer nodig te hebben – wij hebben de menselijke wetenschap heilig verklaard, die zou ons wel even redden. Maar geleerdheid en wijsheid zijn verschillende gegevenheden.

Hoe gaan we met elkaar om, in ons eigen leven, in onze eigen omgeving, tussen de volken. Vrede is het werk van de gerechtigheid, zegt Jesaja. Echter in een samenleving, waarin men het eigen “ik” vooropstelt, is er geen oog voor anderen en al helemaal niet voor God.

Toch is het unieke van ons christelijk geloof, dat het niet zozeer een beweging van de mensen naar boven is, zoals men altijd heeft geloofd, dat er een macht, machten boven ons zijn, zoals in de Griekse, Romeinse, Germaanse godenwereld en elders in de wereld, waar men zich goden of hogere wezens voorstelt.

Nee, het unieke van ons christelijk geloof is, dat het initiatief van boven, van God, naar ons toe gaat, telkens weer.

Al in de schepping, in de brandende braamstruik, waar Mozes voor neerknielt en hij Gods stem hoort: Ik heb het lijden van mijn volk gezien en ik wil het bevrijden. God is bij ons betrokken, wil ons redden vanuit de liefde, die Hij IS. Zo zelfs, dat Hij tenslotte naar ons toegekomen is, één der onzen is geworden, omdat Hij het heil van alle mensen wil. Hij heeft ons getoond, wat werkelijke liefde is: niet nemen en genieten, maar geven, jezelf geven, ook al krijg je er niets voor terug. Onvoorwaardelijk, tot op het kruis.

Onze “ik” gerichtheid moeten we ombuigen naar anderen, in onze eigen kring om te beginnen en zo mag dat als een olievlek gaan werken – daartoe roept de Advent, de voorbereiding op Kerstmis, ons op.

We klagen, dat alles duurder wordt, maar horen we de klachten van de miljoenen, die niets hebben, die op de vlucht zijn, door oorlogen en rampen geteisterd zijn? Ja, maar kan ik daaraan doen? Er zijn genoeg instellingen, waaraan wij kunnen geven, ook hier geldt: alle beetjes helpen.

Ik denk aan onze Adventsactie, een project in Congo, waar kinderen niet naar school gaan, maar in kobaltmijnen werken, waar ze gebruikt worden, ook misbruikt, om die een betere ontwikkeling en een menselijker leven te bieden. Is ook maar één project, maar al geweldig om zo goed te doen.

En vooral, laten wij het gebed niet vergeten, niet alleen hier, maar ook thuis bidden: tot U Heer, richt ik mijn geest, want op U vertrouw ik.

 

Amen.